Czarne myśli

Wstaliśmy dziś przed 6:00, chłopcy poranny rytuał, oczywiście znają i w niczym nie muszę im pomagać, no może tylko skontroluję, czy zęby porządnie umyte.
Wyszykowani byli już o 6:45, a jak wiadomo bus przyjeżdża dopiero o 7:25.

Kacper z nauczycielami, i wychowankami 
Ośrodka na wycieczce w Panewnikach. 

O śniadaniu rano nie ma mowy, mogę gadać, tłumaczyć , a nawet przygotować co tylko by chcieli, nie i koniec jeść w domu nie będą, więc kanapki jak co dzień wylądowały w śniadaniówce.

Gdy pada w domu hasło " dwa zero" , czyli 7:20, panowie zabierają się za ubieranie butów i kurtki, tak jak mama nie lubią się spóźniać. 7:22 sami wychodzą na busa. Buziaka dostaję, tylko od młodszego z braci, życzymy sobie miłego dnia i pa pa.
Tak się dziś im przyglądałam jak oczekiwali na przyjazd swojego szkolnego busika, i oczywiście znów się nakręciłam.
Co będzie z nimi za parę lat, przecież ja muszę żyć jak najdłużej, Oni nie mogą zostać sami.
Boże jak mam żyć, od tego stresu i czarnych myśli serio można zwariować.

Po dniu wrażeń, to co tygryski lubią najbardziej czyli.
Gorąca czekolada w towarzystwie kolegi 

A żeby tego było mało, znów w tv reportaż o chorym chłopcu ( tutaj ) i znów załamanie.
Kurcze jak to dalej będzie, teraz człowiek tak bardzo się stara. Chodzi, załatwia rehabilitację, lekarzy, dodatkowe zajęcia. Tak bardzo kocha, a co będzie .....hmm...

Kończę bo nie chce się poryczeć. 
Jeszcze siedzi we mnie tego mnóstwo, ale nie będę już bardziej się nakręcać.

Mimo tego wszystkiego ja - optymistka, mam nadzieję, że ten dzień choć zakończy się lepiej. Na 11:00 wyruszam do ośrodka na rehabilitację z Kacprem. On tak bardzo się   stara, wkłada w te zajęcia ogromny wysiłek, a ja tu takie czarne myśli.