Kara dla niegrzecznych

Nie zawsze u nas jest kolorowo, czasem jest bardzo szaro i ponuro.
Chłopcy rozwijają się jak sinusoida, raz jest świetnie, czasem , aż tak świetnie, że zapominam o ich wadzie genetycznej, i chorobach, które ich tak bardzo zaburzają, ale są te czarne dni, które wyprowadzą nawet świętego z równowagi.
Nauczyłam się cierpliwości ( przynajmniej tak mi się wydaje, i tak słyszę od ludzi w koło) .
Ja nie narzekam i nigdy nie narzekałam.
Cieszę się , że ich mam ,pogodziłam się z ich chorobą, bo kocham ich nad życie. Wszystko dla nich zrobię, załatwię najlepszych rehabilitantów, dopracujemy zajęcia dopasowane specjalnie dla chłopców, jestem w stanie naprawdę dużo przejść , aby moje dzieci w życiu miały lżej.
Staramy się dla nich jak możemy,  a mimo to oni czasem potrafią zdołować człowieka.
Są dni że rzucamy wszystko i biegniemy do Ośrodka na zajęcia, są dni że trzeba się rozdwoić , i też dajmy radę. Wszystko to dla dobra braci.

Dziś przed wyjściem z domu , mama zaapelowała.
"Będę dziś u Was w ośrodku na zajęciach, jeśli któryś będzie niegrzeczny, będzie krzyczał, lub nie będzie chciał ćwiczyć, będzie kara."
Co!!! Krzyczą dzieci
" Mama stanowczo tłumaczy. Przez tydzień żaden z Was nie włączy komputerka, a w sobotę będzie zakaz na oglądanie scooby doo. I obiecuję, że nie odpuszczę, dodałam na koniec".
Jak wiecie po chłopców o 7:25  przyjeżdża pod dom bus, i zabiera ich do ośrodka.
Chłopcy z domu wychodzą już sami, a mama chowa się  za firaną bacznie ich obserwując.
Dziś przed wyjściem usłyszeli kazanie, i zamiast buzi ( bo już nie chcą się całować) mama powtórzyła
"PAMIĘTAĆ MI, JAK BĘDZIECIE NIEGRZECZNI KARA!"
Schodzili po schodach i rozmawiali , że dziś będą grzeczni, już mnie to ucieszyło, bo chyba zrozumieli!
Pełna obaw zajechałam do ośrodka na 11:00, a tam pięknie buziakiem przywitał mnie młodszy z braci , pokazywał i objaśniał co dziś będziemy robić.
Byłam zachwycona! Nawet posprzątał po wszystkich , którzy ćwiczyli razem z nami!
To był Cud!  Kara działa cuda, a przecież nie bolało!
Na zajęciach i również po, mama była z dzieci bardzo dumna, czyli zrozumieli, trzeba było tylko trafić w ich czuły punkt.
Powrót do domu, to była poezja dla moich uszu, nie było krzyków, pisków i uciekania, ale nie obeszło się bez przypomnień, co czeka dzieci za złe zachowanie.
Opowiadając o tym jak minął dzień ekipa Petelczyców wróciła do domu.